زرتشتی پژوه برجسته هاشم رضی در دانشنامه ایران باستان، ذیل عنوان «خوئت. ودثه / ازدواج مقدس با محارم» با استناد به منابع کهن زرتشتی توضیح گسترده و ارزشمند در این زمینه ارائه کرده است. از میان مطالبی که حکایت از ثواب و فضیلت ازدواج با محارم دارد، چند مورد را در اینجا می آورم:
طبق روایتی در کتاب احتجاج، ازدواج با محارم میان زرتشتیان در عصر امام سجاد(ع) معمول بوده است:
ابو حمزه ثمالى گوید: شنیدم امام زین العابدین(ع) به فردى از قریش فرمود: آدم(ع) از حواء بیست پسر و بیست دختر داشت. چون ترسید بین آنها فتنه ایجاد شود همه را جمع کرد و فرمود: قصد دارم هابیل را با لوزا (همزاد قابیل) و قابیل را با اقلیما (همزاد قابیل) تزویج نمایم. قرشى گفت: پس فرزندان آن دو با هم ازدواج کردند؟ حضرت فرمود: آرى. قرشى گفت: این کارى است که امروزه مجوسى ها مى کنند! فرمود: مجوس این کار را بعد از آن انجام دادند که خداوند تحریمش کرد.
منابع متعدد حکایت از وجود ازدواج با محارم میان زرتشتیان در برهه ای از زمان دارد. پیش از بیان منابع، سخن سعید نفیسی را می آوریم:
«چیزى که از اسناد آن زمان حتماً به دست مى آید و با همه هیاهوى جاهلانه که اخیراً کرده اند از بدیهیات مسلّم تمدن آن زمان است این است که نکاح نزدیکان و محارم و زناشویى در میان اقارب درجه اول حتماً معمول بوده است.» (تاریخ اجتماعی ایران، ج 2، ص 35)
سوژه را از دوست گرامی عبدالحق گرفتم. تشکر از ایشان.
براساس قوانین هر دین و کشوری، همه ی کارها جایز است مگر آن دین یا قانون کشور، کاری را تحریم کند. چنانکه امام صادق(ع) فرمود: «کل شیء لک حلال حتی تعلم أنه حرام؛ همه چیز برایت حلال است مگر بدانی حرام است.»
«در مذهب زرتشت، به صراحت در اوستا، می خوانیم که ازدواج با خواهر نه تنها جایز است، بلکه باعث بخشایش گناهان می شود و از مستحبات مؤکد است. و ازدواج با محارم از ستایش هایی است که از شخصیت های تاریخ مذهب شان می گویند.
اما بعد که وجدان اخلاقی عوض می شود و ازدواج با محارم، عملی نفرت انگیز تلقی می شود، علمای مذهب به فکر چاره جویی می افتند و به توجیه و انکار می پردازند.» (تاریخ و شناخت ادیان، ص 15)